Szczęść Boże!
Kochani, chciałabym podzielić się z Wami cudem, który zdarzył się w naszej rodzinie. Moja córka szczęśliwie zaszła w ciążę i wszyscy z radością oczekiwaliśmy na narodziny Nowego Życia. Niestety, w 25. tygodniu pojawiły się komplikacje i konieczne było przedwczesne zakończenie ciąży. Nasza maleńka kruszynka – Staś, przyszedł na świat ważąc zaledwie 580 gramów. Lekarze nie dawali mu szans na przeżycie, a jego stan był krytyczny. Dodatkowo został zakażony gronkowcem.
Od momentu jego narodzin modliłam się nieustannie o życie mojego długo wyczekiwanego wnusia. W wielkiej rozpaczy, ale z nadzieją, zwróciłam się o pomoc do świętego ojca Stanisława Papczyńskiego, patrona zagrożonego życia, odmawiając nowennę. Do modlitw dołączyły się również moja siostra, bratowa, członkinie kółka różańcowego, siostry zakonne z mojej parafii i wiele innych zgromadzeń zakonnych oraz osób, które poprosiłam o modlitwę. Słowem, rozpoczęliśmy wielki modlitewny szturm do nieba.
I stał się cud! Staś z dnia na dzień stawał się coraz silniejszy. Wykształciły się jego płucka i jelitka. Został odłączony od respiratora i zaczął samodzielnie oddychać. Jego droga była długa i trudna, ale po 120 dniach opuścił szpital i wrócił do domu z rodzicami. Jest zdrowy, pogodny i przesypia całą noc. Dziś, choć jeszcze nie minął rok od jego planowanego terminu narodzin (7 stycznia), Staś samodzielnie siedzi, wstaje i próbuje chodzić. Oczywiście, to także efekt pracy rehabilitantów.
Chciałabym również nadmienić, że w pierwszych dniach udało się skontaktować z kapłanem w szpitalu, który na prośbę córki ochrzcił Stasia. Rodzice byli obecni przy tym sakramencie – tata Stasia w pół godziny zdążył dojechać na czas z Piaseczna na Bielany. Sakrament chrztu wzmocnił Stasia i dodał mu sił do walki o życie.
Chwalę Pana każdego dnia za ocalenie życia Stasia za wstawiennictwem naszego Świętego Patrona – Ojca Stanisława Papczyńskiego.
Wdzięczna babcia